Hoewel de toegang tot formele zorg en opvang wettelijk geregeld lijkt, laat de praktijk zien dat bij bepaalde vormen van dakloosheid mensen buiten deze structuren vallen. Informele plekken zoals kerken bieden dan een vangnet – niet als instelling, maar als ruimte waarin nabijheid, rust en wederzijds contact centraal staan. In dit onderzoek staat de vraag centraal hoe mensen zonder formele rechten of vaste verblijfstatus betekenis geven aan zulke informele plekken. Door langdurige aanwezigheid en samenwerking met medewerkers en bezoekers van de Pauluskerk wordt zichtbaar hoe morele, ruimtelijke en juridische grenzen van zorg in de praktijk worden ervaren – en voortdurend worden heronderhandeld.
